
Zo onopvallend mogelijk keek ze door het raampje van de vergaderzaal op de eerste verdieping. De horizontale jaloezieën waren neergelaten en de witte lamellen waren zo gekanteld dat je van buitenaf niet kon zien wat er binnen gebeurde. Aan de zijkant echter, stond een dikke multomap op de vensterbank en die zorgde ervoor dat langs de rechterkant van het raam een halve centimeter inkijk mogelijk was.
Die ochtend had ze in diezelfde vergaderzaal twee uur lang geluisterd naar haar afdelingshoofd die zijn plannen voor de toekomst uit de doeken deed. In de commotie na de vergadering was ze haar mobieltje vergeten. Sommige collega’s vonden de plannen van het afdelingshoofd te vernieuwend en hadden dat achteraf nog luidkeels met elkaar besproken, zij had er vooral voor gezorgd zo snel mogelijk de vergaderzaal uit te zijn. Met het gekende gevolg. En dus stond ze nu, net na de lunchpauze, opnieuw aan het vergaderlokaal. Volgens de openbare Outlook-agenda waren er deze namiddag geen meetings meer gepland in de zaal en toch was de deur gesloten. Ze had met haar oor tegen de deur geluisterd of ze iets kon horen. Het gebeurde immers wel vaker dat de deur dicht was, terwijl de zaal leeg was. Maar nu had ze wel degelijk stemmen gehoord. Ze had niet zomaar durven kloppen en binnengaan, ze wist immers niet wie de aanwezigen in de zaal waren. Stel je voor dat het de directeur was… Die onderbrak ze liever niet tijdens een vergadering.
En dus probeerde ze via het kleine stukje vrije raam te achterhalen wie het was die binnen zat. Ze moest wat moeite doen om op de juiste plaats naar binnen te kijken, maar uiteindelijk lukte het haar toch. Ze herkende twee van haar mannelijke collega’s. Marnix, een jonge dertiger, stond tegen de tafel geleund, terwijl Kurt, ook een dertiger, maar iets minder jong dan Kurt, voor hem stond. Het zag er op het eerste zicht niet uit alsof ze het over superbelangrijke zaken hadden. Ze stonden er ontspannen bij en lachten af en toe. Beide heren waren aantrekkelijk maar niet té, verzorgd zonder er veel moeite voor te doen, sympathiek maar niet glad. Ze hadden hun leven prima voor elkaar: fijn gezinnetje met vrouw en een paar kinderen, uitdagende job met riante verloning en een bedrijfswagen van een A-merk, nieuwbouwwoning in een van de chique buitenwijken aan de rand van de stad…
Ze had net besloten om gewoon aan te kloppen en hen te vragen of ze haar mobieltje snel even mocht pakken, toen ze zag hoe Marnix zijn hand op de wang van Kurt legde en wat dichter bij hem ging staan. Ze schrok. Het gebaar leek veel te intiem in een werkomgeving als deze. Kurt legde zijn hand bovenop die van Marnix. Een hele tijd bleven ze zo staan terwijl ze elkaar in de ogen keken. Ze knipperde een paar keer en voelde hoe een vreemd soort opwinding bezit van haar nam. De seksuele spanning tussen Kurt en Marnix leek voelbaar tot bij haar. Haar mond viel open toen Marnix zijn mond ruw op die van Kurt duwde. Het was het begin van de meest opwindende tongkus die ze ooit had gezien en die speelde haar hier live voor haar ogen af. Minutenlang leek het alsof de heren een soort gevecht aan het voeren waren met hun lippen en hun tong, met de tanden als extra wapens. Ze beten, ze likten, ze duwden, ze zogen… Het was passioneel en heftig. En ze voelde een steek van jaloezie toen ze besefte dat ze zelf nog nooit op deze manier door iemand was gekust.